Sidemen - 1 februari 2015

Vandaag gaan we naar Sidemen

Wat een trouwe lezersschare hebben wij. Het aantal bezoeken is de 350 bijna genaderd. Ook hardstikke leuk jullie reacties op de verhalen te horen, zo hou ik de moed er wel in. 

Vanmorgen wakker geworden door het gekraai van een haan, het janken van een hond (ze gaan hier niet zachtzinnig met dieren om), het gekirrr van een duif, het fluiten van de vogels, het tsjirpen van krekels. Het is de dag dat wij Sanur inruilen voor een voor ons nog onbekende locatie. Wim wil natuurlijk nog wel zijn gebruikelijke 1/2 uurtje zwemmen, stretchen en daarna ontbijten we.  Het ontbijt brengt hier niet veel variatie. Elke dag vers fruit met yoghurt en muesli. We hebben na 2 weken de muesli maar afgeschaft, want dat hadden we wel gezien. Nou ons laatste ontbijtje dan in het Kolonial House. Wat een heerlijke accommodatie was dat. Iets om volgend jaar naar terug te keren.

Na het ontbijt ons dag rugzakje gepakt voor onze volgende maand in Bali. De grote rugzakken laten we achter in het hotel, die komen we over een maand wel weer ophalen. Echt je hebt hier niets nodig. We konden ook niet meer meenemen, want we hebben besloten op de scooter door Bali verder te trekken. Wim is inmiddels wel gewend aan die rare rijstijl van die Indonesiërs, maar het blijft altijd goed opletten. We hebben een goeie geplastificeerde kaart gekocht (je moet er altijd wel rekening mee houden, dat je onderweg een buitje kan krijgen). Ook op de smartphone aangegeven wat ons einddoel was. Ik moet je eigenlijk zeggen dat dit perfect werkt. Je hebt haast geen kaart meer nodig.

Nou wij met ons rugzakje op pad. Nog geen kwartier onderweg politiecontrole. Ze hadden ons al verteld, dat je bij zo'n controle er nooit onderuit kwam om te betalen. De politie stelde zich netjes voor aan ons en vroeg of wij op honeymoon waren. Na dit natuurlijk beaamd te hebben, vroeg hij om het internationale rijbewijs. Gelukkig hadden wij onze voorzorgs maatregelen wel genomen. Dus daar kon hij ons niet op pakken. Anders ben je zo 1 mln roepie kwijt. En als je een beetje onderhandeld met de politie mag je blij zijn als je uitkomt op Rp. 600.000 (€ 42).

Ons vroeg de politie money for drink. Na hem 50.000 (3,50) betaald te hebben, konden we doorrijden. 

Op een gegeven moment gaan we van de grote weg af en rijden de desa in. Het is echt een feest om zo te kunnen rijden. Tussen de rijstvelden door en al die mensen die je zou willen fotograferen. Bali is zo fotogeniek. Je zou alles wel willen fotograferen. Alhoewel ik er ook wel eens bij stil sta, dat als je al vaker in Bali geweest bent heb je niet in gaten hoe fotogeniek Bali is. Je zou overal willen stoppen, maar ons doel is om eerst droog bij ons hotel aan te komen. We gaan nl. naar een bergachtig gebied waar het toch wat meer regenen kan dan waar wij vandaan komen. 

Wij rijden door de grote plaats Klungkung waar ze net bezig zijn de straat af te zetten in verband met een of andere ceremonie. Wij hebben geluk, want we mogen er nog doorheen. Anders wordt het een beetje lastig voor ons. Ook een eindje verderop komen we weer in een ceremonie terecht, maar daar kunnen we gelukkig ook langs weg komen. Na 2 uur bereiken we Sidemen (Teras Bali). Misschien leuk voor de belangstellenden. Wij hebben onze kamer op het bovenste terras(no.36) en kunnen vanuit ons bed over de sawah's kijken. Het is hier echt een paradijs. Ik zal een fotootje bijsluiten.

Kantor Pos

Oh ja, nou nog even heel iets anders wat ik nog even kwijt wilde. Wij hebben gisteren middag speciaal een fotootje gemaakt van Kantoor Pos. Met weemoed denk ik nog terug aan de tijd zonder smartphones. Hoe vaak zijn wij vroeger niet naar het postkantoor gelopen om te kijken of mijn moeder misschien een brief naar ons had gestuurd post restante naar een of andere grote plaats in de wereld. Wel grappig om te vertellen hoe dat in zijn werk ging. En het merendeel van de tijd hebben we de brieven ook ontvangen. Aangekomen bij het postkantoor gingen we naar het loket post restante. Daar hadden ze de binnengekomen post gesorteerd op alfabet. Dan kreeg je de stapels brieven, waarin jou achternaam in voor zou moeten komen. Na door de stapel heen gelopen te zijn, namen wij de brief/brieven mee naar buiten en gingen wij op de trappen voor het postkantoor de gezellige brieven lezen. Hoelang zullen ze in Indonesië nog een postkantoor hebben? Bijna iedereen heeft hier wel een smartphone.