Sanur - 27 februari 2015

Het lijkt wel of jullie allemaal van Bali houden. De trouwe lezerschare neemt nog steeds toe. 

Vandaag hielden wij eventjes niet zo van Indonesië. Vroeg op pad gegaan om op tijd bij het Imgrasi Kantor te zijn. Eventjes een foto laten maken (eigen pasfoto inleveren is hier niet bij). Met ons bewijs in de hand konden wij zo doorlopen naar de kassière. Eventjes afrekenen, dachten wij, en verder voor de foto. Nee ons bewijs moesten we op zo'n ijzeren pinnetje steken, je kent dat misschien nog wel van vroeger, en gewoon wachten tot je naam werd omgeroepen waarna je kon betalen. Ach zo simpel kan het zijn. We ontvingen een bewijs van betaling en konden naar loket 3 om ons bewijs van betaling daar te overhandigen. We werden om kwart over 9 doorverwezen naar de wachtruimte voor de foto's. Een redelijk grote wachtruimte, maar geen stoel was er meer leeg. Dit gaat weer leuk worden. Na een kwartiertje kwam er een stoel helemaal achterin leeg. Maakte Wim meteen gebruik van. Toen er na een tijdje een stoel helemaal voorin vrij kwam, heb ik die maar gauw geconfisceerd. Aan de voorkant van de ruimte werd duidelijk dat er 3 mogelijkheden voor het maken van foto's waren, maar als er een naam werd omgeroepen hadden ze het alleen maar over loket 2 en 3. Zeker geen personeel voor loket 1. Voor ons langs zagen wij iedere keer mensen met dossiers de deur in schieten en bleek dat er mensen werden opgeroepen, die veel later dan wij waren binnen gekomen (achteraf begrepen wij dat dit mensen van burootjes zijn die jouw de meeste rompslomp uit handen nemen). Wim zag van achteruit dat er weinig schot in zat voor de mensen die er al vanaf ons begin zaten. De uren, minuten en seconden kropen voort. En de 12 kwam al in het zicht. Aangezien het kantoor van 11.30 - 13.00 uur gesloten is, zou het kunnen betekenen dat wij 's middags weer terug moesten komen. Ondertussen moest Wim zich eventjes terugtrekken. Nu maar hopen dat hij net niet wordt opgeroepen. Op het moment dat hij terug kwam, hoorde hij zijn naam omroepen. Hij verdwijnt achter de deur en staat na 2 minuten weer buiten. Het is geregeld. Zou het voor mij er ook nog inzitten? En ja hoor eindelijk hoor ik mijn naam en mag ik naar binnen. Er wordt een fotootje gemaakt en vingerafdrukken van beide handen. Ik vertel de beambte dat vandaag ons visum verloopt. En hij laat zien dat het visum is afgestempeld en tot 29 maart geldig is. Als je nu dacht dat je je paspoort kan meenemen. Nee wij ontvangen een bewijs dat wij maandag na 14.00 uur ons document kunnen komen ophalen. Nog net op tijd om nog naar Sidemen te kunnen gaan. Nou begrijpen jullie misschien waarom ik vandaag wat minder van Indonesië hou.

Wij vonden dat wij na dit avontuur ons maar eens lekker moesten verwennen. En gaan naar ons favoriete restaurant Warung Madu Sedana. Echt ik kan iedereen die in Sanur komt dit restaurant kunnen aanbevelen. Ontzettend goed eten en nog echte Indonesische prijzen. In het volgende verslag zal ik wat meer vertellen over het bestaansrecht van het restaurant en de relatie tot de banjar (dorp).