Sanur - 23 februari 2015

Willen jullie nog weten hoe het verder ging bij het Imigrasi Kantor?

Vroeg uit de veren vanochtend, want we willen toch op tijd in Den pasar zijn bij de Imigrasi. Om kwart over 9 zijn wij er en het ziet al zwart van de mensen. Keurig een nummertje getrokken. No. 35. Op dat moment was nummer 29 aan de beurt. Dus wij hadden goede moed. Toen wij aan de beurt waren, waren we danook redelijk optimisch. Toch werd ons optimisme al snel de grond ingeboord, want ze hadden nog een ID kaart van de sponsor nodig en op het formulier van de sponsor onderaan moest een seal zitten waar nog een paraaf van onze sponsor op moest staan. De beambte kon ons niet duidelijk maken wat er met die seal bedoeld werd, maar gelukkig werd Wim opeens toe geschreeuwd door dames van onze massagesalon. Hun gevraagd of zij begrepen wat er met een seal bedoeld werd. Bleek een zegel te zijn, die je ergens buiten achter het kantoor moest kopen. Dus die 2 meiden kopen die zegels voor ons. Nou is het zo dat zegels in Indonesië moet je met een kwastje met lijm plakken. Wij natuurlijk vragen waar we die lijm dan wel konden vinden. Gelukkig hadden ze de lijm daar ook. Dus dit probleem was uit de lucht. Terug naar Sanur en de ID kaart ophalen en nog een paraaf op de zegel laten aanbrengen. Na ruim een uur waren we weer terug. Weer een nummertje getrokken. Nummer 95. Ze zaten op dat moment op 68. Het was inmiddels kwart voor 11 dus wij vroegen ons af of we dat voor 12.00 uur zouden redden. Gelukkig was er inmiddels nog een loket opengegaan en waren we om half 12 aan de beurt. We dachten nog nou dat hebben we nog net op tijd gered. Ja, dat dacht je. Het adres op de ID kaart bleek niet overeen te komen met het adres wat op alle formulieren was ingevuld. We kregen witte lak mee (een soort tippex) en moesten, nadat we het adres hadden weggelakt het andere adres invullen. Op 1 formulier had ik de ruimte om dit onder het gelakte gedeelte in te vullen. Weer bij het loket aangekomen, hiervoor hoefden wij gelukkig geen nummertje te trekken. Ze keek de formulieren nogmaals na en zag dat ik niet op het lijntje had geschreven. En dat kon natuurlijk niet. Weer met het stiftje naar buiten en ons huiswerk opnieuw doen. En de tijd tikte door. Dus inmiddels was het al 10 voor 12 (bijna lunchpauze) en bij het loket stond al een bordje dat het gesloten was. We kregen nog net de gelegenheid om de dossiers in te leveren. Daarna werd ons medegedeeld dat wij 's middags terug konden komen. Na de lunch weer terug en uiteindelijk kregen wij een bewijsje dat we ons paspoort hadden ingeleverd met een datum op datzelfde briefje dat wij as vrijdag weer terug kunnen komen voor een foto (onze eigen pasfoto,'s worden niet geaccepteerd) en vingerafdrukken. Leuk he! zijn we hier voor eeuwig vastgelegd. En als je denkt dat we er al zijn. Nee hoor. We krijgen daarna te horen wanneer we het paspoort kunnen komen ophalen. Bureaucratie? Hoe bedoel je.

Onze dag was hiermee redelijk gevuld en morgen gaan we weer door met genieten van alle leuke dingen.

Op het Imigrasi Kantor is het verboden om foto's te nemen, maar ik zal wat foto's toevoegen van mensen die wel hard moeten werken voor de kost.