Sanur - 21 februari 2015

Wel eens een visum verlengd in Indonesie?

Echt, Indonesië is 1 groot avontuur. Jullie weten dat we onderweg waren met ons scootertje naar Sanur. Na Candidasa kom je op een gegeven moment op een ware A1 terecht. Een echt heel brede 4 baans weg. Kun je in ieder geval lekker doorrijden. Af en toe een warung langs de kant van de weg, maar dat is het ook zo een beetje. Veelal wordt er bij zo'n stalletje ook wel benzine verkocht in 1 of 2 liter flessen waarover heen plastic zit met een elastiekje. Ons scootertje rijdt er nog steeds op, alhoewel je er wel voor gewaarschuwd wordt. De pompstations zijn wat minder frequent aanwezig dus is het wel een uit komst. En zeker hier met iedereen die vanaf soms al vanaf z'n 8e op zo'n scootertje rijdt. Ze worden er bijna op geboren, maar dit even ter zijde. Je zult net zien als je denkt dat je wel overal je benzine tank kunt volgooien je net niets tegenkomt als je ziet dat de meter toch wel een aardige tijd in de reserve staat en de lucht wel aardig donker wordt en het rommelt in de verte al. Maar ja, we hadden geluk en kunnen toch net op tijd nog benzine tanken. Niet lang daarna voelen we al wat spatjes, maar die veranderde al snel in een tropische regenbui. Dus heel snel gestopt en onze poncho's aangetrokken. Eerst overwogen we nog te gaan stoppen, maar ja we moesten toch ook weer op tijd bij het Imigrasi Kantor zijn om ons visum te verlengen. Dus toch maar doorzetten. Het was echt verschrikkelijk op de weg, want het vele water vormde zich al snel flinke plassen. Om 12.00 uur komen we bij ons hotel aan. Het regende nog steeds. Al onze  kleren hadden ook wat mee gekregen van dit buitje en zelfs de kleding in onze rugzakken was niet gespaard gebleven. Alles gauw uitgehangen en half nat dan maar weer verder, maar dit keer vonden wij het scootertje niet zo'n goed idee dus maar een taxi besteld. Wij kenden de weg hier al een beetje, maar de weg die de taxi reed nog niet. In het verleden wel eens slechte ervaring gehad met taxi chauffeurs, die dan gewoon een eind omrijden om er een leuk bedrag van te maken. Onze taxi chauffeur vertelde dat hij deze weg nam vanwege de wegen die onder water stonden. Gelukkig hadden wij richting Immigrasi Kantor wel eens gereden dus kon ik me aardig oriënteren waar we zaten. Op een gegeven moment stonden we helemaal stil en de teller tikte wel door. We besloten maar uit te stappen. Volgens de man nog 1 1/2 km ongeveer. Na een eindje gelopen te hebben, kwamen wij er achter wat de reden was dat we niet meer verder kwamen. De hele weg was overstroomd. Het water stond bijna tot kniehoogte en als er een auto al probeerde te passeren moesten we oppassen voor de kracht van het water. Wij door het water gewaad en al die Indonesiërs vonden het wel een komisch gezicht die 2 buitenlanders - ik met mijn lange broek omhoog houdend - door dat water waarin van alles dreef. (Ja, wat ik nog niet verteld had waarom ik een lange broek aan had ondanks de regen en het warme weer. We hadden nl. gelezen dat de Imigratie soms mensen gewoon niet helpt als ze een korte broek dragen en op slippers lopen). Na ruim 3km en een inmiddels aardig vuile broek opgelopen door het vuil wat van onze slippers af kwam en lekker tegen onze kleren aanspatte, waren wij nog lang niet bij onze plek van bestemming. Zouden ze ons zo nog wel te woord willen staan? Na nog ruim een kwartier gelopen te hebben en ondertussen nog een koek gekocht te hebben om onze hongerige magen te stillen, kwamen wij in de straat waar we wezen moesten. Bij het Immigrati Kantor stond de hele plek er omheen wel 20cm onder water. Dus al wadend door het water kwamen we eindelijk op de plek van bestemming en wat een mensen stonden er. We waren blij te ontdekken bij welk loket wij ons moesten melden. We zeiden een beambte waarvoor we er kwamen en werden toen doorverwezen naar een ander loket. Gelukkig dook er weer een andere man op voor ons loket en die probeerde ons duidelijk te maken dat we moesten wachten. Ja niemand bij dit kantoor spreekt er Engels. Wij netjes wachten, totdat deze man een dame die voor ons achter een beeldscherm zat vroeg of zij ons te woord wilde staan. Zij naar het loket om ons proberen duidelijk te maken dat ze gesloten waren en dat we maandag konden terugkomen. Wij verteld dat wij gelezen hadden op internet dat het kantoor open was tot 4 uur. Ja maar niet voor visum verlenging aanvragen. En ze ging weer op haar plaats zitten. Wij bleven staan bij het loket en toen verscheen er weer een andere man aan het loket om ons nogmaals uit te leggen, dat we toch echt maandag terug moesten komen. Wij die man geprobeerd duidelijk te maken dat wij speciaal uit Amed waren gekomen voor onze verlenging. Toen kregen wij te horen dat wij niet in Denpasar maar in Singaraja moesten zijn. Duidelijk gemaakt dat wij in een hotel verbleven in Sanur. Als wij maandag terug kwamen moesten wij daarvan een bewijs zwart op wit meenemen. Nogmaals gevraagd of het niet mogelijk was om alvast de formulieren te ontvangen. Wij kregen zowaar de papieren. 1 in het Indonesisch/Engels en de andere 2 formulieren in het Indonesisch, die moesten we laten invullen door een sponsor. Waar halen we die zo gauw vandaan? Nou maar weer kijken of we een taxi konden vinden om terug te komen. We raakten aan de praat met een vrouw, die al 1 uur op haar taxi stond te wachten. We besloten om met elkaar te proberen een taxi te nemen, maar die bleken schaars gezaaid. Gelukkig eindelijk zagen we een vrije taxi. Na een stukje gereden te hebben, kwam hij erachter dat er toch wel een erg lange file stond. Dus hij een binnendoor weg ingereden waar we al gauw ook helemaal vast stonden. Dus maar weer afgerekend en met z'n drieën lopend verder. Je wil niet weten hoeveel water er vloeide. Al wadend door de enorme plassen water de een na de ander werd het water op een gegeven moment zo diep dat het tot onze knieën kwam. Dat werd toch wel erg gortig. Eerst maar eventjes kijken of we ergens wat te drinken konden krijgen. Na een colaatje nog eventjes gekeken naar die dappere scootertjes, die rustig met kleindkind op schoot door het water reden. Ook sommige auto's waagden zich eraan. Wim kwam op het idee om maar te proberen een lift te krijgen, maar ja wie wil er nou die natte mensen een lift geven. Nou dat viel reuze mee. Aan de andere kant van de oever zijn we weer uit gestapt en wilden we weer proberen een lift te krijgen, maar we kwamen geen taxi tegen. Net voor Sanur zagen we eindelijk een shuttlebusje waar we mee mee konden rijden en die ons voor het hotel heeft afgezet. Als jullie denken dat dit het was, vergis je je, want nu moeten we nog een sponsor zoeken, die garant voor ons wil staan. We hadden wel een idee. Waarom niet de manager vragen van het hotel waar we in het begin van onze reis een maand gelogeerd hebben. Daar hadden we helemaal onze hoop op gevestigd. Wij naar het ons bekende adresje. Of hij er zaterdags is, weten we niet, maar ja als je niet probeert. Lopen er naar binnen en komen een jongen van de staff tegen. Vragen hem naar Putu en zegt hij ons dat hij er niet meer werkt. Wij heel erg verbaasd natuurlijk. Hij laat zich wel ontvallen, die stomme Australiër (zijn baas). Hieruit maken we al op, dat die ontslagen is. Hij probeert Putu voor ons te bellen, maar hij blijkt niet thuis te zijn. Ja en wat nu? We gaan naar een restaurant waarvan we gelezen hebben dat dit van een Nederlander is. Wij vragen de bediende naar de eigenaar en die is zo aardig om deze voor ons te bellen. Hij heeft hem aan de telefoon, maar het blijkt helemaal geen Nederlander te zijn. Jammer, maar helaas. We moeten ook nog verscheidene dingen kopiëren voor onze visum aanvrage en vragen waar wij ergens kunnen kopiëren. Hij heeft gelukkig een copier/scanner  en  helpt ons. Daarmee is reeds 1 van onze "must do" lijst geschrapt. Nu moeten we weer verder op zoek naar een sponsor. We weten nog een cafeetje wat van een Hollander zou zijn. Gaan er een kopje koffie drinken en vragen wanneer de eigenaar er weer is. Zondag na 7 uur is hij er weer. Via de straat van onze oude accommodatie willen we terugrijden, maar zien dan een auto daar voor de deur staan. Eventjes kijken of Putu misschien inmiddels een andere auto heeft. Je weet maar nooit. Maar nee het is de auto van de nieuwe manager, die er officieel maandag begint. Het is een Nederlander getrouwd met een Indonesische vrouw. Wij vertellen ons probleem en bluffen een beetje door te zeggen dat Putu voor ons garant wilde staan. We dachten dat hij ons misschien uit de brand kon helpen. Je sponsor moet een Indonesiër zijn. Hij legde uit dat als een sponsor getrouwd is beiden een handtekening moeten zetten. Nou nadat Putu ontslagen is en misschien ook geen inkomsten kunnen we dat wel vergeten. Dus gaan we terug naar ons hotel en zullen onze receptionist eens polsen. Vrijgezel dus ook geen andere handtekeningen nodig. Wij leggen ons probleem uit en overleggen onze verzekeringspapieren. Hij is bereid onze sponsor te zijn. Wat zijn wij opgelucht, want eind volgende week verloopt ons visum.

De Gekko die jullie op de foto zien viel van de week voor onze neus met een klap naar beneden. Bleef een tijdje bewusteloos liggen en toen hij bij kwam ging ie er als een speer vandoor. In Indonesië kom je de gekko overal tegen. Laten zich duidelijk horen, maar doen geen mens kwaad. Zou natuurlijk wel even schrikken zijn geweest als hij op mijn hoofd terecht zou zijn gekomen.